تاریخچه و تکامل تقویم شمسی در ایران
تقویم شمسی، یا همان تقویم خورشیدی، یکی از قدیمی‌ترین و دقیق‌ترین سیستم‌های اندازه‌گیری زمان است که توسط ایرانیان به وجود آمده است. تقویم شمسی بر اساس گردش خورشید حول زمین تعیین می‌شود و در آن سال به 365 روز تقسیم می‌شود، با این تفاوت که هر چهار سال یک سال کبیسه اضافه می‌شود تا تطابق با مدار خورشید حفظ شود.
تاریخچه تقویم شمسی در ایران به قدمت‌های بسیاری بازمی‌گردد، از جمله به دوران هخامنشیان که از سال ۵۲۰ قبل از میلاد از تقویم خورشیدی استفاده می‌کردند. با این حال، تقویم شمسی که در ایران استفاده می‌شود، توسط علمای ایرانی در دوران ساسانیان توسعه یافت و به شکل فعلی خود درآمد.
در تقویم شمسی، سال به ۱۲ ماه تقسیم می‌شود، که هر ماه به ترتیب به نام‌های فروردین، اردیبهشت، خرداد، تیر، مرداد، شهریور، مهر، آبان، آذر، دی، بهمن و اسفند شناخته می‌شوند. هر ماه معمولاً ۳۰ روز دارد، با استثنای اردیبهشت که ۳۱ روز دارد و اسفند که در سال‌های کبیسه ۳۰ روز دارد.
تاریخچه تقویم شمسی در ایران به دوران قبل از اسلام بازمی‌گردد، اما پس از آن نیز تغییراتی در آن صورت گرفت. به عنوان مثال، در دوره صفویه تقویم شمسی به شکل فعلی خود به رسمیت شناخته شد و تغییراتی در ساختار و نامگذاری ماه‌ها ایجاد شد.
از آن زمان تا کنون، تقویم شمسی به عنوان تقویم رسمی ایران به کار می‌رود و در تعیین تاریخ‌های رسمی، تعطیلات و مناسبت‌ها استفاده می‌شود. همچنین، تقویم شمسی در دیگر کشورهایی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که با فرهنگ و تاریخ ایران ارتباط دارند.
با وجود دقت و سازگاری تقویم شمسی با حرکت خورشید، همچنین مزایای دیگری نیز به آن نسبت داده می‌شود. به عنوان مثال، تقویم شمسی به راحتی قابل فهم و استفاده است و برای برنامه‌ریزی روزانه و برنامه‌ریزی آینده بسیار مناسب است. همچنین، با توجه به اینکه تقویم شمسی در سراسر ایران استفاده می‌شود، امکان برنامه‌ریزی و هماهنگی اجتماعی و اقتصادی بهتر فراهم می‌شود.
به طور کلی، تاریخچه و تکامل تقویم شمسی در ایران نشان می‌دهد که این سیستم اندازه‌گیری زمان، یکی از مهم‌ترین و دقیق‌ترین تقویم‌های جهان است که همچنان در جامعه ایران و دیگر کشورهایی که با فرهنگ ایران در ارتباط هستند، به کار می‌رود.